Courage . . .

Czy jesteście odważni? Ja nie jestem. Jestem. Nie jestem . . . jestem! Nie, nie jestem. Dobra, jestem. Niech będzie że jestem. Albo może bywam. Tak, czasem bywam, czasem nie bywam. Niedawno miałam przyjemność- nieprzyjemność wystawić się na „publiczny osąd” przed masą osób. Wynik tego doświadczenia jeszcze niestety nie jest znany, ale chodzi o sam fakt. Zrobiłam coś, na co zdecydowało się naprawdę niewielu z wielu. W tym ja jako jedna z 250 os. Stres niewyobrażalny, ale jak mój stan przedzawałowy powoli zaczął mijać pojawiła się wielka satysfakcja i poczucie wyróżnienia.

Nie mogę i nie chcę napisać i pokazać o co chodzi, bo tam byli w większości obcy ludzie, a tu zaglądacie raczej WY moi przyjaciele i Wy moja rodzino,  a że jestem osobą która absolutnie nie znosi krytyki mojej wspaniałej osoby to wam nie powiem o co chodzi. Może kiedyś . . . Wracając do odwagi, mam nadzieje ze jeden akt pociągnie za sobą drugi. I szczerze polecam łamanie stereotypów, barier, własnych ograniczeń, spełnianie marzeń, planowanie i odważanie się.

Niedługo pokaże wam nowy obraz. Pierwszy rozdział (króciutki) mgr skończony. Drugi zaczęty. Tyle u mnie. Pozdrawiam z (jak zwykle zachwycającej) WW !

PS: Mam  nadzieje, że jednak ktoś, poza wami  najbliższymi, też tu czasem zagląda. Tak mi się marzy ktoś zupełnie nieznajomy.